و من احیاها...

خیلی دل میخاد که از جونت برای کسی مایه بذاری. مهمه که چیزی رو که دوست داری رو به کسی ببخشی. که شاید اصلن اونو نشناسی. و هرگز هم نبینیش. حالا اگه چیز با ارزشی داشته باشی که دیگه هرگز به درد خودت نخوره چی؟ با اون چیکار می کنی؟ ارزشی که به قیمت نجات بیش از 10 نفر از مرگ باشه.

رسم بر اینه که همه اون چیز با ارزش رو یه جایی قایمش می کنن که بعد از چند ساعت کاملا بی مصرف میشه. و شاید گوشه ی دیگه ی همین شهر، یه عده عزیزشون رو به خاطر همین رسم که نباید تن و بدن عزیز از دست رفته مون تیکه پاره بشه بلکه باید بره زیر خاک و ناهار و شام سوسک و کرم و اینجور عزیزان بشه از دست میدن. 

ما فقط ثبت نام می کنیم. یعنی که حاضریم قلب، ریه، کبد، کلیه، قرنیه چشمها و بقیه ی اعضایی که تا چند ساعت بعد از ورود به دنیایی جدیدتر، اونا رو برای چند نفر دیگه یادگاری بذاریم. یادگاریی که در عین بی ارزشی برای من و تو و اینکه دیگه به هیچ دردمون نمی خوره، برای یه عده تنها آرزوشونه. با همه ی دارایی شون قابل معاوضه س. و شاید خیلی اتفاقا بیفته از نجات زندگی یه نفر.

خود خدا می فرماید که: اگه کسی یه نفر رو نجات بده همانند اینه که تمام مردم رو نجات داده.

حواسم باشه اگه از دستم بر اومد هفت هشت ده نفر رو می تونم از مرگ حتمی به زندگی طبیعی برگردونم.

http://ehda.ir

خدا رحمتت کنه عسل بدیعی بزرگوار